اخیراً توسعه آبزی پروری در جهان بدلیل بحران آب شیرین، معطوف به استفاده از آب دریا شد. میگو وانامی بدلیل تحمل و سازگاری با شرایط مختلف اکولوژیک بعنوان یکی از گونه های مهم برای توسعه آبزی پروری محسوب می گردد. یکی از محسنات گونه های آبزی پروری تراکم پذیری در شرایط پرورش است. در این مطالعه اثر تراکم های مختلف (45، 50، 55 و 60 عدد در متر مربع) ذخیره سازی اولیه پست لارو میگو وانامی (PL12) بر میزان رشد و بازماندگی مورد ارزیابی قرار گرفت. برای پرورش آب لب شور (0.43±10/52) از دریای خزر تامین شد. آزمایشات در 12 استخر مدور بتنی با بستر ماسه ای (به مساحت 78 متر مربع) در 4 تیمار آزمایشی و هر تیمار شامل 3 تکرار انجام شد. دوره پرورش 75 روز بود و میانگین دمای آب در طول دوره پرورش 1.79±27.4 درجه سانتی گراد بوده است.
نتیحه گیری:
نتایج نشان داد که بین میانگین پارامتر های رشد و بازماندگی در تیمار های آزمایشی تحت آزمون دانکن، اختلاف معنی دار آماری وجود دارد (0.05>P). بدین ترتیب که با افزایش تراکم میزان افزایش وزن و نرخ بازماندگی (SR)، ضریب رشد ویژه (SGR) و ضریب رشد روزانه (ADG) کاهش یافته است.همچنین تغییرات ضریب تبدیل غذایی در تیمار ها متفاوت بود و به تراکم ذخیره سازی اولیه پست لارو بستگی نداشته است. بیشرین میزان رشد (0.04±11=SGR و 0.01±0.25=ADG) و بازماندگی (5.1±65.3= SR) و محاسبه میزان تولید در واحد هکتار (433±5596) در تراکم 45 عدد در متر مربع مشاهده گردید. بنابراین برای دستیابی به تراکم های بالاتر در شرایط اکولوژیک استان مازندران و افزایش میزان تولید در واحد سطح لازم است از روش های نوین آبزی پروری مانند Biofloc استفاده نمود.
.jpg)
شکل1. میگو وانامی (Boone, 1931)Litopenaeusvannamei
.jpg)
قبل از آبگیری
.jpg)
بعد از آب گیری و غنی سازی
اشکال 2و3. استخر بتنی رسوب گیر و ذخیره آب لب شور دریای خزر