به گزارش روابط عمومی موسسه تحقیقات علوم شیلاتی کشور، طی انجام بررسی های میدانی پروژه بررسی ساختار زمین ریخت شناسی زیستگاه های ساحلی – دریایی جنوب کشور توسط دکتر فریدون عوفی، عضو هیئت علمی ستاد موسسه و مجری پروژه با همکاری مهندس حسین رامشی، رئیس ایستگاه تحقیقات نرمتنان خلیج فارس_ بندر لنگه، حضور گونه بوم زاد سیکلیده ایرانی(Cichlidae) Iranocichla hormoziensis Coad, 1982 در رودخانه فصلی تنگ خور (رودخانه چارک) مشاهده و شناسایی گردید. این رودخانه به لحاظ تقسیمات حوضه های آبریز کشور، در زیر حوضه رودخانه هاي "كل، مهران، مسيل هاي جنوبي و جزاير" قرار دارد که بر اساس تقسيم بندي و كدگذاری حوضه های آبريز كشور با کد 2735 ثبت شده است. بر اساس مشاهدات میدانی و بررسی اولیه انجام گرفته، بیشترین تراکم لانه سازی در حاشیه جنوب شرقی رودخانه با جریان بسیار کند و تقریبا آرام با عمق کم، بستر صاف بدون پوشش گیاهی، همراه با سنگریزه و قلوه سنگ های پراکنده پوشیده از جلبک بوده شمارش گردید. تقریبا اکثر لانه ها با حضور فعال و رفتار قلمرو طلبی جنس نر اشغال شده بودند. با توجه به منابع و مستندات موجود در خصوص پراکنش جغرافیایی سیکلیده ایرانی (I. hormoziensis) در جنوب کشور، زیستگاه های معرفی شده در زیر حوضه رودخانه هاي "كل و مهران" گزارش شده است که در بر گیرنده حوضه مرکزی و غرب استان هرمزگان: رودخانه های منتهی به تنگه هرمز و خور خوران شامل کل یا شور، مهران یا شور، رسول، حسن لنگی یا شمیل، سـرزده، میناب، ســیاهو، و حوضه جنوب شرق استان فارس: زیر حوضه رودخانه کل در نزدیکی لار و سر چشمه های زیر حوضه رودخانه مهران می باشد. لذا رودخانه تنگ خور می تواند به عنوان زیستگاه جدید و منحصر بفرد در منتهی الیه جنوبی محدوده پراکنش جغرافیایی این گونه محسوب شود. به نظر می رسد که بر خلاف زیستگاه های شمالی تر (ناحیه مرزی هرمزگان – فارس) در محدوده رودخانه مهران، زیستگاه شناسایی شده جدید در محدوده رودخانه تنگ خور می تواند به عنوان یک زیستگاه منحصر بفرد برای جمعیت حاضر از سیکلیده ایرانی و سایر گونه های همراه (نظیر Aphanius ، Cyprinion ، Garra ) محسوب شود. چرا که با توجه به شرایط زمین ساختی چین خورده ناحیه زاگرس جنوبی در منطقه مورد مطالعه و همچنین رخنمون های زمین به عنوان موانع طبیعی در زیر حوضه (گنبد های نمکی، شوره زار ها، دشت ها و چاله های نمکی)، این احتمال وجود دارد که جمعیت مورد نظر تقریبا دچار جدایی زیستگاهی شده باشند و امکان جابجایی و مهاجرت در مسیر رودخانه و مناطق همجوار به خصوص بخش های شمالی (حتی در شرایط سیلابی) وجود نداشته باشد.