مدیریت ریسک، شاخه جدیدی از علم مدیریت است که در گستره متنوعی از انواع گرایشها از جمله امور مالی و سرمایه گذاری، تجارت، بیمه، ایمنی، بهداشت و درمان، پروژههای صنعتی و عمرانی جایگاه خود را پیدا کرده است. از آنجایی که بین عدم قطعیت، سود و زیان رابطه مستقیمی وجود دارد، مدیریت عدم قطعیتها توسط سازمانها امری لازم و ضروری است.
وجود عدم قطعیت داخلی یا خارجی که ناشی از منابع متنوع فنی، مدیریتی یا تجاری است موجب پدید آمدن ریسک میگردد. اگر عدم قطعیتی وجود نمیداشت و آینده کاملاً قابل شناخت بود، ریسکی پدید نمی آمد. بطور مشابه اگر اهداف به جای ثابت بودن، انعطاف پذیر بود و قابل تغییر تلقی میگردید، ریسکی وجود نمیداشت. بعبارت دیگر ریسک را میتوان عدم قطعیتی تعریف کرد که در صورت وقوع، یک یا چند هدف از اهداف پروژه را تحت تأثیر قرار دهد.
در اینجا در مییابیم که درک مدیریت ریسک مستلزم درک عواملی است که منجر بهریسکهای پروژه
میشود. اولین گام در مدیریت ریسک، شناسایی ریسک است. ریسک های شناسایی شده برای تجزیه و تحلیل و میزان احتمالریسک استفاده می شوند.
مرحله بعدی ارزیابی کمی و کیفی ریسک است که در برخی از پروژههای خاص و در شرایط ویژه کارایی دارد. در حقیقت نوع، اندازه و میزان دقت مورد نیاز در ارزیابیها، وابسته به نوع پروژه و سایر عوامل مدیریتی است و باید در برنامه مدیریت ریسک گنجانده شود.
استفاده از ارزیابی احتمال خطر در طی سالهای اخیر بطور چشمگیری در ارتباط با ایمنی مواد غذایی بطور عمومی و در ارتباط با سلامتی فرآوردههای شیلاتی بطور خاص، مورد استفاده قرار گرفته است.
آدرس پست الکترونیکی سخنران:onlykamyar@yahoo.com