اهمیت،ضرورت،اهداف و روش تحقیق:
گونه میگوی سفید غربی که امروزه عمده پرورش میگوی جهان از این گونه می باشد، در سالهای اخیر به پرورش دهندگان میگوی کشور معرفی شده و از طرف پرورش دهندگان مورد استقبال خوبی قرار گرفته است. از برتری هایی که برای این گونه ذکر شده، تراکم پذیر بودن آن می باشد لذا لازم بود که با توجه به شرایط منطقه چؤیبده آبادان حداکثر تراکم مناسب برای پرورش این گونه مطالعه شود که با این هدف این مطالعه ترتیب داده شد.
استخرهای پرورش خاکی با وسعت نیم هکتار واقع در مرکز میگو و آبزیان دریایی شهید کیانی چؤیبده آبادان برای اینکار انتخاب شد و تیمارهای تراکم ذخیره سازی 50، 70 و 90 قطعه در مترمربع با دو تکرار در مدت 122 روز پرورش مورد مطالعه قرار گرفت. در طول دوره پرورش شوری، دما، pH و کدورت آب بصورت روزانه مورد سنجش قرار گرفت و هر هفته یکبار از همه استخرهای پرورش با رعایت اصول بهداشتی با استفاده از سینی های غذادهی (در یک ماه اول پرورش) و تور پرتابی با چشمه 4 میلی متر (بعد از اینکه اندازه میگو به اندازه کافی بزرگ شد) نمونه برداری شده مورد زیست سنجی (توزین سر استخر، توزین انفرادی و سنجش پارامترهای طولی) قرار گرفت. در طول دوره پرورش استخرهای پرورش بصورت 24 ساعته (به غیر از حدود یک ساعت بعد از هر غذادهی) با استفاده از هواده های پدالی هوادهی شدند. برای غذادهی از غذای تولیدی کارخانه هوورراش (سایزهای 4001، 4002، 4003، 4004، 4005 و 4006) استفاده شد و ابتدا در دو وعده و در پایان در چهار وعده غذادهی شد. بعد از دوره پرورش استخرهای پرورش برداشت شد و محصول بدست آمده توزین و به کارگاه عمل آوری منتقل شد، با توجه به میزان وزن محصول بدست آمده و میانگین وزن روز برداشت، بازماندگی هر استخر محاسبه شد. جمع بندی داده ها و محاسبات با استفاده از نرم افزار EXCEL صورت گرفت و برای مقایسه آماری میانگینهای بدست آمده (وزن، افزایش وزن، شاخهای طولی، افزایش طولی،ضریب رشد ویژه، بازماندگی، ضریب تبدیل غذایی، ضریب بازده پروتئین و محصول نهایی) از نرم افزار SPSS13 و روش آماری آنالیز واریانس یک طرفه (ONE-WAY ANOVA) و آزمون دانکن استفاده شد.
نتایج:
در این پژوهش و بعد از 122 روز پرورش بیشترین میانگین وزن میگوها در تیمار 1 (تراکم 50 قطعه میگو در مترمربع) به میران 43/2 ± 91/16 گرم بدست آمد، البته نتایج آنالیز واریانس یک طرفه (one-way ANOVA) نشان داد که این میزان با میانگین وزن بدست آمده در تیمار 3 با تراکم 90 قطعه میگو در مترمربع (78/1 ± 79/16 گرم) اختلاف معنی دار نداشت (P> 0.05) هر چند میانگین وزن میگو در تیمار 2 با تراکم 70 قطعه میگو در مترمربع (17/2 ± 35/14) بطورمعنی داری (P≤ 0.05) از میانگین وزن میگوها در دو تیمار دیگر پایین تر بود. نتایج مشابه ای در مورد دیگر شاخصهای رشد نیز مشاهده شد. البته نتایج آنالیز واریانس یکطرفه (one-way ANOVA) نشان دهنده اختلاف معنی دار در شاخصهای بازماندگی، FCR و PER در تیمارهای مختلف نبود (P > 0.05 ). با توجه به مطالب فوق بدیهی است که میزان میانگین محصول بدست آمده در تیمار 3 بعد از 122 روز پرورش بطور معنی داری از میزان میانگین محصول بدست آمده در دو تیمار دیگر بیشتر بود (P ≤ 0.05) که حتی با ادامه کار پرورش تا روز 143 ام، در یکی از استخرهای تیمار 3، میزان 7004 کیلوگرم در نیم هکتار (14008 کیلوگرم در هکتار) محصول با میانگین وزن میگو 43/19 گرم برداشت شد که این خود بعنوان رکوردی در سطح کشور در زمینه تولید میگو در واحد سطح مطرح بود.
میزان صریب تبدیل غذایی برای تیمارهای مختلف این پژوهش در محدوده 29/1 (تراکم 90 قطعه در متر مربع) تا 34/1 (تراکم 70 قطعه در مترمربع) و میزان ضریب بازده پروتئین در محدوده 92/1 (تراکم 70 قطعه در مترمربع) تا 00/2 (تراکم 90 قطعه در متر مربع) متغیر بود که برای این میزان تراکم ذخیره سازی بسیار مناسب می باشد.
دستورالعمل فنی و توصیه ترویجی:
نتایج این پژوهش نشان داد که برای پرورش این گونه در شرایط منطقه چؤیبده آبادان تراکمهای بالاتر از تراکم معمول و تا 90 قطعه در متر مربع قابل استفاده می باشد. البته باید توجه داشت که تنها مزارعی می توانند این تراکمهای ذخیره سازی بالاتر را استفاده کنند که اولاً امکان هوادهی دائمی به استخرهای مزرعه خود را داشته باشند و دیگر اینکه تمام تمهیدات بهداشتی لازم را در طول دوره پرورش بکار ببندند.
ویژگی مناطق کاربرد توصیه ترویجی:
این نتایج را در مناطقی می توان بکار برد که فاکتورهای فیزیکوشیمیایی آب (شوری، دما ، pH و کدورت) استخرهای پرورش میگو در کل دوره پرورش در محدوده مناسب (مانند این مطالعه) قرار داشته باشد و برای مناطقی که شرایط آنها متفاوت است بهتر است که مطالعه ای جداگانه صورت گیرد.