چکیده
مطالعه حاضر تحلیلی بر تغییرات تنوع زیستی (پراکنش و ترکیب گونه‌‌ای و فراوانی) اجتماعات ماکروبنتوز در سال‌های 1386، 1388، 1397و1398 (داده‌های حاصل از پروژه‌های مشترک پایش کفزیان اقتصادی و پروژه هیدرولوژی و هیدروبیولوژی که قابل دسترس بوده است) در مناطق صیدگاهی شامل تنگه هرمز (ایستگاه1)، غرب بندر جاسک شامل بندر کلاهی و سیریک (ایستگاه‌های 2و 3)، جاسک (ایستگاه 4) و شرق جاسک شامل مناطق صیدگاهی سدیچ و بندبنی (ایستگاه‌های 5 و 6) استان هرمزگان است. 16 گروه اصلی شامل پلی‌کت (کرم های حلقوی )آمفی پودا (دوجورپایان) (سخت پوستان )شکم پایان و دو کفه ای‌ها(نرم‌تنان )سیپونکولا(کرم‌های بادامی)، ناوپایان (نرم‌تنان ) فرامینیفرا(روزن‌داران)، استراکودا و تانایداسه وکوماسه و دکاپودا (ده‌پایان) (سخت‌پوستان ) اکیورا (کرم‌های قاشقی) ، کرم‌های نواری، اوفازیاسه ، می‌سی‌داسه، مارسانان(خارپوستان ) اسفنج‌ها، کیسه‌تنان ،لارو ماهیان،تونیکاتا، همی‌کورداتا و برخی دیگر از بی‌مهره‌گان شناسایی شدند. پرتاران با 57 درصد، آمفی پودا با 18 درصد، شکم پایان، دوکفه ای ها و سیپونکلا هر کدام با 4 درصد، ناوپایان با 3 درصد،فرامینیفرا، استراکودا تانایداسه، اکیوراها، هر کدام با 2 درصد و کوماسه، دکاپودا، کرم های نواری، اوفازیاسه، می‌سی‌داسه و مارسانان با فراوانی نسبی 1 درصد ساختار جوامع بنتیک را تشکیل دادند همچنین تعداد 347 جنس و گونه متعلق به 11 شاخه از بی‌مهره‌گان دریایی (ماکروزئوبنتوز) شناسایی شدند. بجز در سال 1397که گروه تانایداسه گروه غالب را تشکیل داده است در سایر موارد پرتاران تشکیل دهنده گروه غالب بودند. از دیدگاه شاخص تعداد گونه (s) در صیدگاه‌های شش‌گانه در سال1386 و 1388 از غرب به شرق روندی افزایشی و در خلال سال‌های 1397 و 1398 از روند نسبتا ثابتی برخوردار است. از دیدگاه شاخص شانون تمامی صیدگاه‌های موردمطالعه در سال‌های 1386 و 1388 عاری از آلودگی یا در آلودگی متوسط بسر می‌برند ولی در سال‌های 1397 و 1398 به ترتیب مناطق صیدگاهی 3 و 4 در آلودگی شدید و سایر صیدگاه‌ها در حالت آلودگی متوسط هستند. از دیدگاه شاخص اونس می‌توان گفت که منطقه صیدگاهی در سال 1397 تحت تاثیر استرس ناشی از الودگی قرار داشته است ولی سایر صیدگاه‌ها از نظر قرار داشتن در معرض استرس ناشی از آلودگی در شرایط نسبتا مطلوبی قرار دارند و در بدترین حالت در آلودگی متوسط قرار دارند شاخص‌های تنوع زیستی بررسی شده در خلال سال‌های مذکور نشان داد که در سال‌های 1386، 1388 و سال 1397 صیدگاه‌های مورد مطالعه در شرایط عاری از استرس ولی در سال 1398 صیدگاه 3 در شرایط استرس شدید و سایر صیدگاه‌ها در شرایط استرس متوسط قرار دارند. به عبارت دیگر بعد از گذشت 10 سال تنوع زیستی کاهش پیدا نموده است.