چکیده
قابلیت سازگاری ماهیان با شوری های مختلف بستگی به تنظیم اسمزی، یونی و بیوشیمیایی دارد از طرفی انتقال ماهیان به آب شور باعث توسعه مکانیسم هموستازی اسمزی و یونی آنها می شود. عادت دهی بچه ماهیان ازون برون در چهار تیمار وزنی شامل 1-5/0 ، 3-1، 5-3 و 10-5 گرمی در آب با چهار سطح از شوریهای 5/0-0، 3-5/ ، 8-3 و 13-8 گرم در هزار طی 8 مرحله آزمایش و هر آزمایش در 4 تیمار پیش بینی شده به منظور بررسی شاخص های رشد، یونی، اسمزی و بهداشتی انجام گردید. هر آزمایش در مدت زمانی حدود یک ماه به همراه غذادهی با غذاهای زنده ترجیحا گاماروس، کرم نرئیس دریایی، شیرونومیده در حد اشباع 6 وعده در روز و سیفون و تعویض آب انجام شد. جهت انجام مطالعه بهداشتی نیز تعداد 360 عدد بچه ماهی ازون برون فاقد هرگونه علائم بیماری و ناهنجاری و جراحات جلدی به تیمارهای مختلف تقسیم بندی و پس از گذشت یک ماه از سازگاری بچه ماهیان در شوری های مورد بررسی نسبت به نمونه برداری و زیست سنجی و انجام مطالعات انگل شناسی، باکتری شناسی و قارچ شناسی بر اساس روش های استاندارد اقدام گردید. نتایج نشان داد که شاخص های رشد مانند میانگین وزن نهایی، ضریب چاقی، میانگین درصد افزايش وزن، میانگین رشد روزانه و نرخ رشد ویژه بچه ماهیان ازون برون در آب شیرین کمترین میزان و در شوری آب 13-8 گرم در هزار تقریبا بیشتر از سایر سطوح شوری مختلف دیگر بود. درصد بازماندگی بچه ماهیان ازون برون در اوزان مورد بررسی از اختلاف معنی داری برخوردار بود بطوریکه بیشترین درصد بازماندگی در اوزان 1-5/0 و 5-3 گرم در شوری محدوده 3-0 گرم در لیتر اتفاق افتاد و این در حالی بود که در اوزان 3-1 گرم و 10-5 گرم بچه ماهیان به ترتیب در دامنه ای شوری آب شیرین تا 8 و 13 گرم در لیتر مشاهده گردبد. نتایج بررسی حاضر نشان داد بهترین دوره پرورش جهت رها کرد بچه ماهی ازون برون به دریا ( شوری 13-9 ) در مدت زمان 77 و 85 روز (3 تا 5 و 5 تا 10 گرم) بود که کمترین میزان تلفات را نشان داد. بیشترین درصد تلفات نیز مربوط به دوره های پرورش 55 و 69 روز ( 5/. تا 1 و 1 تا 3 گرم) بود. بیشترین درصد تلفات در شوریهای بالا (9-4 و 13-9 ) مربوط به گروه سنی ( 5/. تا 1 و 1 تا 3 گرم) بود. در بررسی تطابق و سازگاري این ماهی با شرایط تغییر شوري، نتایج شاخص هاي فیزیولوژیکی نشان داد که با افزایش شوري، سطوح ترکیبات یونی پتاسیم، سدیم، کلراید و اسمولاریته خون افزایش یافت. بچه ماهیان ازون برون قادر هستند فشار اسمزی و ترکیب یونی سرم خون خود را هنگامی که از محیط هیپراسموتیک به محیط هیپواسموتیک یا برعکس مهاجرت می نمایند، تنظیم کنند. بطوریکه میزان اسمولاریته خون بچه ماهیان با وزن 10-5 گرم بیشتر از سایر اوزان بوده و کمترین میزان اسمولاریته در آب شیرین (5/0-0 گرم در لیتر) مشاهده گردید. نتایج فاکتورهایی همچون گلوکز و پروتئین کل سرم خون ماهیان نشان داد که با افزایش شوری آب در ساعات اولیه تا 96 ساعت روند نزولی بود و پس از این زمان به دلیل سازگاری ماهی به شرایط جدید روند صعودی این فاکتورها اتفاق افتاد. نتایج این پژوهش نشان داد مقدار گلوکز و پتاسیم سرم خون با گذشت زمان و افزایش شوري کاهش و میزان سدیم، کلسیم سرم خون افزایش یافت. همچنین نتایج بررسی میزان کورتیزول، تری یدوتیرونین (T3) و تیروکسین (T4) سرم خون در ساعات و شوري هاي مختلف نشان داد که مقادیر این هورمونها با افزایش وزن بچه ماهیان تا 5 گرم از یک روند ثابت برخوردار بودند و در اوزان تا 10 گرم روند افزایشی داشتند. نتایج مطالعات انگل شناسی در این بررسی نشان داد اختلاف معنی داری بین مقادیر شیوع و شدت انگل تریکودینا sp. جداسازی شده از بچه ماهیان ازون برون در تیمارهای مختلف شوری مشاهده گردید و با افزایش میزان شوری آب تعداد انگل های تریکودینا sp آلوده کننده به ماهیان ازون برون کاهش یافت. بر اساس نتایج مذکور بیشترین و کمترین درصد شیوع انگل تریکودینا sp. به ترتیب در تیمارهای شوری 5/0 -0 ppt با 7/66 درصد و 8-3 ppt و 13-8 ppt با 1/11 درصد مشاهده گردید. همچنین نتایج نشان داد فلور باکتریایی روده بچه ماهیان ازون برون نگهداری شده در آب با شوری 13-8 گرم در لیتر با آب شیرین متفاوت بوده و با افزایش میزان شوری تنوع فلور باکتریایی کاهش یافت اما بر میزان جمعیت باکتری های شوری پسند اضافه گردید. نتایج مطالعات قارچ شناسی از کاهش معنی دار در تعداد و تنوع عوامل قارچی با افزایش میزان شوری آب حکایت نموده و نقش شوری در پیشگیری از آلودگی ماهیان خاویاری به عوامل قارچی را که غالبا بصورت ثانویه می باشد اثبات می نماید. بر اساس نتایج حاصل از تیمار شوری 5/0 -0 ppt تعداد 6 نوع عامل قارچی و از تیمارهای شوری 9-3 ppt و 13-9 ppt تعداد 4 نوع عامل قارچی شناسایی گردید. در بررسی آسیبهای هیستوپاتولوژیک ناشی از قرار گرفتن در معرض غلظتهای مختلف شوری آب در بافت آبشش پرخونی و خونریزی، چسبندگی رشته های ثانویه، هیپرپلازی و نکروز سلولی مشاهده شد و در بافت کلیه نیز اتساع فضای گلومرولی و انبساط گلومرولی، مسدود شدن فضای پروکسیمال و دیستال، هیپرتروفی، نکروز سلولی، پرخونی و خونریزی و رسوبات هموسیدرین اتفاق افتاد و در بافت کبد دژنرسانس چربی، پرخونی و خونریزی، هیپرتروفی، رکود صفراوی نکروز سلولی و در بافت روده افزایش تعداد سلول های جامی شکل، پرخونی، انقباض فضای لامنیا، نکروزی شدن اینتروسیت و پرزهای میکروویلی قابل مشاهده بود.