چکیده
یکی از عوامل کاهش تولید در صنعت آبزی‌پروری شیوع بیماری‌های حاد بخصوص بیماری‌های ویروسی است. ميگوهاي آلوده به اين ويروس، پلاک‌های سفید رنگی را در قسمت کاراپاس ميگو از خود بجاي می‌گذارند و به همين دليل بيماري را به علت رسوب و عدم جذب كلسيم، لكه سفيد می‌نامند. انتقال بيماري بين مزارع و استخرهاي پرورشي می‌تواند از طريق آب خروجي استخرهاي آلوده،از طريق هواده‌ها، از طريق حشرات، پرندگان، تجهيزات آلوده مورداستفاده در هچري يا مزارع پرورشي، جانوران آبزي مثل خرچنگ‌ها سایر سخت‌پوستان انجام می‌شود. با توجه به شیوع این بیماری در یکی از سایت‌های پرورش میگو در استان هرمزگان، سه منطقه مهم پرورش میگو شامل تیاب شمالی و جنوبی، سایه خوش و بندر مقام مورد بررسی قرار گرفت و پایش این بیماری در ناقلین احتمالی شامل خرچنگ‌ها و صدف‌های دوکفه‌ای که می‌توانند از طریق خوریات منطقه در زمان آبگیری وارد سایت‌های پرورش شوند، انجام گردید. نمونه برداری به صورت دو ماهه و شش بار در سال از سه منطقه انجام و بعد از استخراج DNA با استفاده از کیت های تشخیص (IQ2000 و آزمایش PCR اقدام به بررسی این بیماری شد. نتایج حاصل از آزمایش‌های مولکولی PCR طی یک دوره دو ساله نشان داد که تمامی نمونه‌های گرفته شده از خرچنگ های و صدف های ساحلی و همچنین میگوهای وحشی مورد آزمایش فاقد بیماری لکه سفید بودند. اگرچه در این تحقیق سایت ها و خورهای مرتبط هیچگونه نمونه مثبتی یافت نشد، اما می‌بایست به این نکته اشاره کرد که موارد پیشگیری کننده در ارتباط با عدم ورود ناقلین بیماری از جمله ضد عفونی کردن آب خروجی هچری، ضد عفونی کردن آب خروجی استخرهای پرورشی، استفاده از سیستم بسته و همچنین استفاده از پروبیوتیک‌ها Probiotics و آب با کیفیت مطلوب همواره می‌بایست مد نظر قرار گیرد.