چکیده
این تحقیق جهت بررسی فاکتورهای ایمنی و میزان بقای میگوی پاسفید غربی تغذیه شده با مخمر ساکارومایسیس سروزیه در مقایسه با میگوهایی که از مخمر استفاده نکرده‌اند انجام گردید. بدین منظور تعداد 300 قطعه میگو با وزن متوسط 30 تا 35 گرم از یک استخر پرورش میگوی چوئبده آبادان انتخاب گردید پس ازاطمینان از سلامتی، عدم وجود نکروز روی سطح بدن و بریدگی آنتن ها ، میگوها به مرکز تکثیر بندر امام منتقل شدند. به مدت 5-3 روز عملیات آداپتاسیون انجام شد. بعد از مرحله آداپتاسیون، نسبت به غربالگری میگوها برای عدم وجود ویروسهایWSSV, TSV, MBV, HPV, YHV, BP, IHHNV, IMNV و باکتری‌های ویبریو اقدام شد. پس از غربالگری، میگوها به 2 گروه (تیمار) 150 قطعه¬ای (شامل 50 قطعه میگو در سه تكرار) تقسیم‌بندی شدند . مخمر ساکارومایسیس سروزیه (تهیه شده از مرکز تحقیقات بیوتکنولوژی دانشگاه تهران) به میزان 2 گرم در 1 کیلوگرم غذا اضافه، و مورد استفاده قرار گرفت. میگوهای گروه اول (T1) به مدت 14 روز با غذای حاوی مخمر تغذیه شده و میگوهای گروه دوم (T2) با جیره معمولی و بدون مخمر تغذیه گردیدند. پس از 14 روز تغییرات فاکتورهای ایمنی و میزان بقا در دو گروه محاسبه و بررسی گردیدند. نتایج نشان داد، میزان بقاء نسبی در دو تیمار T1 و T2 تفاوت معنی داری نداشتند. ولی فاکتورهای ایمنی (THC,TPP,PO,POD و SOD ) در تیمار تغذیه شده با مخمر(T1) نسبت به تیمار شاهد(T2) افزایش معنی داری نشان داد. در بحث کلی به نظر می رسد که مصرف مخمر ساکارومایسیس سروزیه سبب بهبود سیستم ایمنی میگو می گردد.