چكيده
در مطالعه حاضر، توانایی تولید 9 استخر سیمانی (احداث شده در ایستگاه تحقیقاتی گلپایگان) به ابعاد 5/1 × 2/2 × 19 متر در دو مرحله شامل تولید بچه ماهی (تا 50 گرم) و پروار ماهی قزل آلای رنگین کمان (تا 300 گرم) بررسی شد. برای تولید بچه ماهی از 3 تیمار شامل 100، 115 و 130 قطعه بچه ماهی در مترمربع با میانگین وزن اولیه 1 ± 5 گرم و در مرحله پرورش ماهی پرواری از 3 تیمار با 60، 70 و 80 قطعه در مترمربع با میانگین وزن اولیه 5 ± 65 گرم استفاده گردید. در هر دو مرحله، آزمایش در قالب طرح کاملا تصادفی با 3 تیمار و 3 تکرار به مدت 75 روز در مرحله تولید بچه ماهی و 180 روز در مرحله ماهی پرواری انجام شد. در آزمایش اول این مطالعه (تولید بچه ماهی)، نتایج نشان داد که تیمار 100 قطعه در مترمربع به طور معنی داری افزایش وزن بیشتر و ضریب تبدیل خوراک پایین تری نسبت به تیمارهای 115 و 130 قطعه در مترمربع داشته و همین تفاوت معنی دار برای 115 قطعه در مترمربع نسبت به 130 قطعه در مترمربع نیز مشاهده شد (05/0> P). تیمارهای آزمایشی تفاوت معنی داری از نظر مصرف خوراک در 30 روزگی نشان ندادند (05/0> P)، ولی در 75 روزگی تولید بچه ماهی، تراکم 130 قطعه در متر مربع با بیشترین مصرف خوراک با تراکم های 100 و 115 قطعه در مترمربع تفاوت معنی دار نشان داد (05/0> P). بیشترین میزان رشد ویژه و نسبت بازده پروتئین مربوط به تیمار 100 قطعه در مترمربع بود که با دو تیمار دیگر تفاوت معنی دار نشان داد (05/0> P). بیشترین افزایش وزن، میزان رشد ویژه و نسبت بازده پروتئین و همچنین کمترین ضریب تبدیل خوراک در مرحله دوم آزمایش (ماهی پرواری) و در سه مقطع زمانی 60، 120 و 180 روزگی به تیمار 60 قطعه در مترمربع تعلق داشت که با تیمارهای 70 و 80 قطعه در مترمربع تفاوت معنی داری نشان داد (05/0> P). بیشترین مصرف خوراک در 180 روزگی به تیمار 80 قطعه در مترمربع اختصاص یافت که با دو تیمار دیگر تفاوت معنی دار نشان داد (05/0> P). در این مرحله از آزمایش (ماهی پرواری)، فقط تیمار 60 قطعه در مترمربع در 180 روزگی بالاترین عملکرد را داشته است. بنابراین، تراکم بهینه در استخرهای مورد نظر (ایستگاه تحقیقاتی گلپایگان) برای تولید بچه ماهی برابر 100 قطعه در مترمربع و برای ماهی پرواری 60 قطعه در مترمربع توصیه می گردد.