چکیده
در چند دهه قبل پرورش میگو در میان سایر آبزیان رشد سریعی داشته است بطوریکه هم اکنون بیش از نیمی از میگوی تولید شده در جهان از محل مزارع پرورش میگو تامین می شود. پرورش میگو بخش مهمی از اقتصاد کشورهای حاره ای و نیمه حاره ای را تشکیل داده و فرصتهای اقتصادی – اجتماعی مناسبی در اختیار مردم این کشورها فرار می دهد. اگر عملیات پرورش میگو با مدیریت خوب اجرا شود، سودده و برای اقتصاد محلی کشورهای تولید کننده میگو، از طریق ایجاد مشاغل متعدد در زمینه های تکثیر و پرورش، حمل و نقل، فروش و بازاریابی، تولید غذا، فرآوری و سایر خدمات پشتیبانی مفید خواهد بود. یکی از مواردی که اثرات اجتماعی اقتصادی مخربی در تولید میگو دارد و با گسترش مزارع میگوی پرورشی، مرتبا رو به افزایش دارد، بروز بیماریهای عفونی میگوهای پرورشی است، لذا پیشگیری از بیماریها یکی مقوله های حیاتی در توسعه پایدار صنعت میگو می باشد و طی سالیان اخیر بخوبی مشخص شده است که هرچه مدیریت بهداشتی مراکز تکثیر و مزارع پرورش میگو بهتر باشد تولید میگو به اقتصادی تر و پایدار خواهد بود. کشور ایران یکی از کشورهایی است که طی دو دهه اخیر نسبت به گسترش فعالیتهای میگوپروری در استانهای ساحلی در کنار خلیج فارس اقدام کرده است (شیلات ایران) و از اوایل دهه 80 شمسی نیز گسترش این فعالیت در سواحل شمالی کشور در دستور کار قرار گرفته است، ولی تاکنون مبادرت به تدوین دستورالعمل ها و قوانین مدون و منسجمی برای کاهش خسارات ناشی از این فعالیتها در سواحل کشور نکرده است. با توجه به اینکه توسعه مزارع پرورشی در کنار سواحل می تواند سبب افزایش خطرات بهداشتی و زیست محیطی شود، به منظور پیشگیری نیاز به یکسری قوانین و ضوابط اجرایی است.