چکیده
هزاران سال پیش ،فعالیت آبزی پروری ، همچون سایر زیر بخش های دامپروری و بر اساس اصول حاکم بر این فعالیت ها ، توسط بشر آغاز گردید .به این ترتیب ، جمعیت روزافزون جامعه بشری ، به موجب استقرار و بروز مشکلاتی در ماهیگیری و شکار از محیط وحشی ، قادر گردید خوراک خود را در محل زندگی ، با سهولت بیشتری تأمین نماید . در کشورهای آسیایی ، این فعالیت ، با شبیه سازی محیط زندگی آبزی در اکوسیستم طبیعی آغاز گردید و تا سالهای متمادی ، با هزینه پائین ، آبزی پروران را قادر می ساخت نیاز پروتئین جانوری خانواده و یا جمعیت محل زندگی خود را فراهم آورد . با رشد سریع صنعت آبزی پروری در نیمه دوم قرن بیستم میلادی، روش های کشت و فنآوری تکثیر مصنوعی و پرورش آبزیان مختلف به منظور افزایش سودآوری و بهره وری نیز تغییر قابل ملاحظه ای یافت . در موارد عدیده ، این تغییرات در پی تغییر هدف ، از تأمین مایحتاج محلی به صدور پروتئین آبزی با ارزش افزوده به نقاط اطراف و کشورهای دور صورت پذیرفت .این تغییر ،مستلزم استفاده بیشتر از منابع آب و خاک بوده و به نوبه خود ، اثرات زیست محیطی بیشتری را نسبت به روش های سنتی ،متوجه محیط اطراف می نمود .همزمانی توسعه صنعت آبزی پروری با اوج گیری مطالبات گروه های فعال دوست دار محیط زیست بر این حساسیت تأثیر بیشتری گذاشت. در میان زیر بخش های متنوع آبزی پروری ، پرورش میگو یکی از سریع ترین نرخ های رشد را در بسیاری از مناطق جهان را داشته و هم زمان از جمله صنایع مجادله برانگیز بوده است . توسعه سریع این صنعت درآمد زایی مطلوبی را در بعضی از کشورها به همراه داشته اما پی آمدهای اجتماعی و زیست محیطی فراوانی را نیز موجب گردیده است. تدوین معیارها و ضوابط فعالیت در بخش های متنوع این صنعت ، تلاشی خواهد بود در راستای انطباق هرچه بیشتر صنعت تکثیر و پرورش میگو با ضوابط و مقتضیات زیست محیطی ، اجتماعی و فنی که در نهایت ، پایداری هرچه بیشتر این کسب و کار را به دنبال خواهد داشت.