چکیده
قابلیت سازگاری ماهیان با شوری های مختلف بستگی به تنظیم اسمزی، یونی و بیوشیمیایی دارد از طرفی انتقال ماهیان به آب شور باعث توسعه مکانیسم هموستازی اسمزی و یونی آن‌‌ها می شود. عادت دهی بچه ماهیان ازون برون در چهار تیمار وزنی شامل 1-5/0 ، 3-1، 5-3 و 10-5 گرمی در آب با چهار سطح از شوری‌‌های 5/0-0، 3-5/ ، 8-3 و 13-8 گرم در هزار طی 8 مرحله آزمایش و هر آزمایش در 4 تیمار شامل سه تکرار انجام شد. در پایان هر دوره آزمایش، فاکتورهای پروتئین کل، کلراید، کلسیم، سدیم، پتاسیم، گلوکز، کورتیزول، هورمونهای تیروئیدی (تری یدو تیرونین و تیروکسین) و اسمولاریته در سرم خون ماهیان به روش استاندارد اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که در تمام گروه‌‌های وزنی شاخص‌‌های رشد مانند میانگین وزن نهایی بچه ماهیان ازون برون در آب شیرین کمترین میزان و در شوری آب 12-8 گرم در هزار بیشتر از سایر سطوح شوری مختلف بود. درصد بازماندگی بچه ماهیان ازون برون در اوزان مورد بررسی از اختلاف معنی‌‌داری برخوردار بود بطوریکه بیشترین درصد بازماندگی در اوزان 5-1/0 و 5-3 گرم در شوری محدوده 3-0 گرم در لیتر اتفاق افتاد (p<0.05) و این در حالی بود که در اوزان 3-1 گرم و 5-10 گرم بچه ماهیان به ترتیب در دامنه شوری آب شیرین تا 8 و 12 گرم در لیتر مشاهده گردبد(p<0.05). در بررسی تطابق و سازگاري این ماهی با شرایط تغییر شوري، نتایج شاخص هاي فیزیولوژیکی نشان داد که با افزایش شوري، سطوح ترکیبات یونی پتاسیم، سدیم، کلراید و اسمولاریته خون همه گروه‌‌های آزمایشی افزایش یافت. میزان اسمولاریته خون بچه ماهیان ازون برون با وزن 10-5 گرم بیشتر از سایر اوزان بوده و کمترین میزان اسمولاریته در آب شیرین (5/0-0 گرم در لیتر) مشاهده شد. نتایج فاکتورهایی همچون گلوکز و پروتئین کل سرم خون ماهیان نشان داد که با افزایش شوری آب در ساعات اولیه تا 96 ساعت روند نزولی بود و پس از این زمان به دلیل سازگاری ماهی به شرایط جدید روند صعودی این فاکتورها اتفاق افتاد. نتایج این پژوهش نشان داد مقدار گلوکز و پتاسیم سرم خون با گذشت زمان و افزایش شوري کاهش و میزان سدیم، کلسیم سرم خون افزایش یافت. همچنین نتایج بررسی میزان کورتیزول، تری یدوتیرونین (T3) و تیروکسین (T4) سرم خون در ساعات و شوري هاي مختلف نشان داد که مقادیر این هورمونها با افزایش وزن بچه ماهیان تا 5 گرم از یک روند ثابت برخوردار بودند و در اوزان تا 10 گرم روند افزایشی داشتند. در بررسی آسیبهای هیستوپاتولوژیک ناشی از قرار گرفتن در معرض غلظتهای مختلف شوری آب در بافت آبشش پرخونی و خونریزی، چسبندگی رشته های ثانویه، هیپرپلازی و نکروز سلولی مشاهده شد و در بافت کلیه نیز اتساع فضای گلومرولی و انبساط گلومرولی، مسدود شدن فضای پروکسیمال و دیستال، هیپرتروفی، نکروز سلولی، پرخونی و خونریزی و رسوبات هموسیدرین اتفاق افتاد و در بافت کبد دژنرسانس چربی، پرخونی و خونریزی، هیپرتروفی، رکود صفراوی نکروز سلولی و در بافت روده افزایش تعداد سلول های جامی شکل، پرخونی، انقباض فضای لامنیا، نکروزی شدن اینتروسیت و پرزهای میکروویلی قابل مشاهده بود.