فرآوری میگو باعث تولید حجم زیادی از محصولات جانبی و ضایعات می شودکه این مقدار بسته به گونه میگو و انواع محصولات فرآوری شده از 40% تا 80% مواد خام متغیر است. بسیاری از این ضایعات به محصولات مختلفی مانند کیتین، کیتوزان، کاروتنوئیدها و ... تبدیل می شوند که می تواند آلودگی زیست محیطی را کاهش دهد و آن را به یک ماده با ارزش تبدیل کند. کیتوزان پوسته میگو به عنوان یک پلیمر طبیعی به واسطه جذب سطحی، قادر است با یونهای فلزی ترکیب شود و به علت داشتن تعداد زیادی از گروه های عاملی و نیز ارزان قیمت در مقایسه با سایر جاذبها جاذب طبیعی مناسبی برای حذف یون های فلزی از محلول های آبی می باشد. همچنین برای جذب سطحی رنگزاها از جاذب‌های پلیمری مانندکیتین وکیتوزان استفاده می شود. شرايطي همچون دُز جاذب، دما، pH و غلظت آلاینده مي توانند باعث تغيير كارايي جاذب طي فرآیند جذب شوند. جاذب‌های زیستی تولید شده در بیشتر تحقیقات فقط به آزمایشگاه محدود می شود و برای کاربردهای صنعتی باید به مکانیسم فرآیند جذب زیستی توجه بیشتری شود.