امروزه سموم
آفت کش و علف کش کشاورزی (ارگانوکلره وارگانوفسفره) از عمده ترین عوامل ایجاد
مسـمومیت در آبزیان بوده و کاهش رشد، تضعیف سیستم ایمنی، آسیب هاي بافتی، اختلالات
هورمونی و تولید مثلی، کاهش توانایی مقابله با استرس، از جمله آثار مخرب سموم در
ماهیان است.سموم کشاورزی از راه های مختلفی مانند بارندگی، روان آبها، زهکشی و غیره
به منابع آب های سطحی و اکوسیستم های آبی راه یافته و از این طریق وارد بدن موجودات
آبزی می گردند. آبزیان سموم
کشاورزی را از غذاهایشان و همچنین از آبی که از آبشش هایشان عبور می دهند جذب می
کنند، بنابراین آبشش در ماهیان یکی از مهمترین اندام هایی است که به طـور مسـتقیم
در تمـاس بـا آلاینـده هـا قـرار دارد. مطالعات نشان داده است، در مناطق دریائی که
تراکم بالای فیتوپلانکتون وجود دارد منجر به تراکم بالای این سموم در ماهی های
بزرگتر و مسن تر نسبت به مناطقی که مقدار فیتوپلانکتون کمتر است می شود. جذب سموم
اغلب به مقدار خورده شده و مقدار آن در غذا یا شکار، بستگی دارد و شدت سمیت سموم
در بین گونه های مختلف به طور عمده تابع
سن، جنسیت، اندازه بدن ماهی، شرایط اقلیمی،
ترکیب شیمیایی سم، شیمی محیط زیست و سایر فاکتورها می باشد. تجمع این سموم در ماهیان
بزرگ، مدت زمان زیادی طول می کشد، در نتیجه گونه های شکارچی که معمولاً دارای عمر
طولانی تر هستند دارای مقادیر بالای سموم
در ارگانهای مختلف می باشند. انسانها که در انتهاي زنجیره غذایی در طبیعت هستند به
سبب خوردن فرآورده های دریایی حاوي سموم، این مواد در بدنشان تجمع پیدا کرده و در
معرض مقادیر بالاي سم خواهند بود
